Het zien, lezen en horen over de aanhoudende oorlogssituatie in Oekraïne kan van alles oproepen: schrik, boosheid, angst, schuldgevoel en ook verlamming of een hoop vragen: wat kan ik doen?
Ik denk dat zien wat jij hebt, aan omstandigheden en mogelijkheden een eerste stap kan zijn om in actie te komen. Dankbaar voor wat je hebt, dat niet voor lief nemen.
En dan kijken hoe jij jouw talent, tijd, energie en mogelijkheden kunt inzetten.
Laatst had ik het met mijn vader erover “𝘵𝘫𝘢, 𝘮𝘰𝘦𝘵𝘪𝘬𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯𝘪𝘯𝘮𝘪𝘫𝘯𝘩𝘶𝘪𝘴𝘰𝘱𝘯𝘦𝘮𝘦𝘯?” vroeg hij zich af.
Dat gaat me niet lukken…ik heb nog wel goede jassen liggen die ik kan doneren
Precies, van denken naar doen!
Ook bij ons thuis zijn de jongens er veel mee bezig en werd de jongste van 8 een paar keer huilend wakker.
Eerst wilde hij niet zeggen waardoor. Later bleek dat hij niet kon kiezen welke spullen hij zou meenemen als er ook hier oorlog zou komen….
Toen bedacht hij wat hij zou inpakken: zijn favo knuffel, 2 fotolijstjes van Knut de pony uit Ponypark City + kleren. Ook dat hij ons zou helpen opruimen en alles in papa’s in bus gooien om daarna snel te vertrekken.
Door hierover te praten m.b.v. deze lesbrief + na te denken over wat wij wél kunnen doen is de angst/boosheid/verlamming omgezet naar een stoere actie: het Saharastof van auto’s wassen voor Oekraïne!
Er zijn inmiddels super veel initiatieven om financieel aan bij te dragen of actief bij aan te sluiten.
Of misschien verzin je iets wat echt bij jou en jouw mogelijkheden past? En mobiliseer je anderen daaraan mee te doen?
Wat past bij jou en ligt binnen jouw cirkel van invloed?