Toch helpt dat brein je niet altijd verder…

Bijvoorbeeld als iemand iets lastigs doet, zegt of schrijft. Voor je het doorhebt vult je brein in (Belachelijk! Wat is dit?! Dit komt nooit meer goed!), volgen je emoties (boos, bang, verdrietig) en ga je nog daarnaar handelen ook (blokkeren, vermijden, afleiden van jezelf)!

En zo gaat dat de hele dag door. Als je ingaat en reageert op elke gedachte die opkomt, ben je gesloopt aan het einde van de dag. Je hebt namelijk echt heel beperkt controle over wat je allemaal denkt.

Wat je kunt (leren) doen is de strijd staken (in ACT taal). Je vecht niet tegen of met die lastige gedachte. Ook check je niet of de gedachte wel klopt.

 Je merkt die gedachte op als ‘één van heel veel gedachten’. Misschien zegt die gedachte nog iets waar je wat aan hebt? Zoals ‘o blijkbaar komt dit zo binnen omdat diegene belangrijk voor me is’.

Door zo nieuwsgierig te kijken naar je gedachte ontstaat er wellicht wat afstand en ruimte om te kiezen wat je gaat doen: laat je dit gaan of check je bij de ander wat hij of zij bedoelt?

Wat je doet, daar heb je namelijk wél controle over.

De vraag hierin is ‘is het werkbaar voor mij?’.